Govoriti pojedinačno o javnom objektu, sagrađenom u naselju Vrbani III nedaleko od jezera Jarun, ne referirajući se na kontekst u kojem nastaje, bilo bi pogrešno i površno. Urbana struktura grada, čije je današnje tlocrtno lice nastalo na antologijskim urbanističkim planovima, umalo se svela na izgradnju 'tamo gdje se ukaže slobodna livada podigni previsoki stambenjak', pa je utoliko zahvalan zadatak obići pa pisati o 'kući' koja raste u okruženju koje poštuje urbanističko planiranje i prostor.

Insinuiram da na Vrbanima, u omanjoj zoni od desetak stambeno prokrvljenih ulica (od kojih dio slijepo završava na gustom zelenilu Jaruna) postoji plan, postoji adekvatan razmjer, postoje visoka stabla te pravo zelenilo i definiran javni prostor. Postoji kvaliteta determinacije prostora s mjerom i logikom. Činjenica da navedene prednosti ističem kao gotovo senzacionalne usred jednog arhitektonsko-urbanistički nimalo senzacionalnog, već 'samo' korektnog prostora, dovoljno govore o nivou kvalitete stambenih zona u suvremenoj hrvatskoj planerskoj praksi.